وقتی خیلی کوچیکیم در رابطه با مراقبمون (معمولا مامان) سبک دلبستگی پیدا میکنیم. اگر به نیازهای بچه زود و خوب رسیدگی بشه، سبک دلبستگی ایمن پیدا میکنه و در بزرگسالی این باور قلبی رو داره که وقتی نیاز به کمک پیدا کنه، کسی هست که کمکش کنه. اما اگر این ارتیاط خوب شکل نگیره، سبک دلبستگی ناایمن میشه که خودش چند مدل داره: اضطرابی- اجتنابی- دوسوگرا
توی حالت اجتنابی، فرد توی بزرگسالی اونقدر سعی میکنه مستقل باشه که هیچ وقت به کمک بقیه نیاز پیدا نکنه و یکی از مشخصه هاش اینه که زودرنج و حساسه...
خیلی خلاصه گفتم... نمیدونم چیزی ازش فهمیدی یا نه؟ :)
وقتی مثلا کمکی میخوام کلی بعدش حس سربار بودن دارم.
حتی وقتی میرم باکسی حرف بزنم .
چون معمولا احساس تنهایی میکنم.
ولی بعدش زود می گم برم که مزاحمش نباشم!
الانم که تو وب شما حرف زدم حس کردم خیلی مزاحم شدم(؛
ببخشید:)
منم همینطورم، اجتنابیم.
میدونی 60 درصد آدما سبک دلبستگی ناایمن دارن، یعنی یه چیز خیلی رایج و عمومیه...
نمیدونم باید چیکارکرد که ایمن باشه... یعنی نمیدونم، چیکار نکردن برای ما.... البته یه چیزی که هست، مادری که مثلا خودش اضطرابی باشه، ناخواسته ممکنه بچه اشم همینطوری بشه..